Een Zeepkist door Henri Hartsuiker

“RED DE TRAININGSACTEUR!”, zei ik hardop in mijzelf toen ik hulpeloos en eigenlijk ook wel wat gênant daar plotseling tussen de deelnemers op de grond lag. Ik moest denken aan de laatste Zeepkist waarin Marleen onder andere schreef over dat de deelnemers zich veilig moeten voelen om te kunnen oefenen. Dat vinden wij in ons vak ontzettend belangrijk. En terecht! Maar, dacht ik terwijl ik naar het plafond staarde, dat geldt toch ook voor ons, de trainingsacteurs?
Waar was het hier zopas misgegaan?

een zeepkist door Marleen Bekker

Ik doe het bij elke groep. Ik doe het bij iedereen. Ik doe het bij elke training. Oké, bij games niet, maar verder doe ik het altijd: elke deelnemer een hand geven.

Luttele seconden
Dat zal deels komen door mijn uiteraard voortreffelijke opvoeding. Maar deels zet ik het doelbewust in om het mezelf gemakkelijker te maken. Want door iedereen even beet te pakken en in de ogen te kijken, werk ik al aan een sfeer van veiligheid. Ik laat zien dat ik een gewoon mens ben en geen arrogante kwakbol die [spreek uit met hete aardappel in de mond] ‘komt acteren’. Ik laat zien dat ik een vriendelijk en benaderbaar trainingsacteur ben, door hen letterlijk te benaderen met een handdruk en vriendelijk oogcontact. En door even contact te maken, geef ik hen ook de gelegenheid zich een beeld van mij te vormen. En al die dingen die gebeuren in de luttele seconden die een handdruk duurt, dragen bij aan een veilige setting. En dat is in mijn ogen zo ongeveer de belangrijkste voorwaarde om mensen vrij te laten oefenen met een trainingsacteur: veiligheid.

Tere Plekjes 

"Wat u niet wilt wat u geschiedt, doe dat ook een ander niet"...........

Als trainingsacteur word je geacht de specialist te zijn op het gebied van communicatie en gedrag. Ik probeer daar zeker naar te leven. Ik ben aardig voor mensen, geef voorrang, glimlach vriendelijk, laat mensen met 1 boodschapje voor gaan en probeer zo een blijer mens te zijn. "What goes around comes around" tenslotte, dus je weet maar nooit waar het allemaal goed voor is, toch?
Waarom betrap ik mezelf dan toch vaak op bepaald, niet helpend gedrag? Ik geef mijn zus ongevraagd advies, waar ze toch nooit naar luistert, ik maak geintjes tegen mijn moeder die ze niet snapt, maak ruzie met mensen wat nooit een andere uitkomst heeft en o wee als een dominant iemand iets doe wat ik niet waardeer: dan hou ik mijn mond stijf dicht en bevries. Ik merk dat dit vooral gebeurt met de mensen die dicht bij me staan. Je raakt verstrikt in bepaalde patronen die moeilijk te doorbreken zijn, omdat iemand nou eenmaal iets bij je wakker maakt, wat alleen die persoon op die manier kan doen. Wat ik in ieder geval geleerd heb (als trainingsacteur en door het leven zelf), is dat ik dit soort patronen steeds sneller doorzie en in me in ieder geval bewuster ben, dat ik dat doe op die manier. Dat wil niet zeggen dat ik het dan ook meteen kan aanpassen, maar de eerste stap is er.

Wat mij helpt is om compassie te voelen voor mezelf en mijn menselijke gedrag. En dat neem ik dan weer mee naar deelnemers van trainingen. Iedereen heeft zo zijn "tere plekjes"zoals een vriendin dat noemde. Dat vind ik een mooie uitdrukking. Tere plekjes, die mensen onbewust aanraken en waar je dan op een bepaalde manier op reageert. Misschien is het naïef, misschien ook niet, maar als we ons bewust zijn van elkaars tere plekjes, denk ik dat we meer begrip voor elkaar kunnen hebben en elkaar minder snel irriteren.

Ik wens jullie allemaal een fijne, liefdevolle en tere zomer toe.

Marleen van Boxel

Trainingsacteren kan een heel eenzaam beroep zijn. En dan bedoel ik dat er in verhouding veel minder gelegenheden zijn om met een directe collega samen te werken, dan in heel veel andere beroepen. En daar zijn we niet uniek in, dat is waar. Er zijn meer beroepen waar dit aan de orde is.

Er bestaan wel werkvormen waarin je met elkaar samen werkt. Gaming bijvoorbeeld. En bij grotere groepen werk je ook wel met collega's, niks nieuws tot zover. Ik denk dat elke trainingsacteur kan noemen wanneer hij samenwerkt met een collega.
Bovendien spar je spart met trainers, docenten en spelleiders over wat op dat moment in de training nodig is. Niks eenzaam dus.
Je werkt met deelnemers die met jou de kans krijgen nieuwe dingen te ontdekken, ook dat maakt niet eenzaam.
Maar de gelegenheid om bij de koffiepauze eens aan een collega te vragen: "hoe doe jij dat nou" is minder aanwezig. Ook als ervaren en getraind acteur heb ik behoefte om te sparren over mijn vak. En collega's te ontmoeten.