Demo

Inloggen

Inloggen voor leden

Gebruikersnaam *
Wachtwoord *
Onthoud mij
  • Wachtwoord vergeten?
  • Gebruikersnaam vergeten?
  • Home
  • Over ons
    • Over de NVvT
    • Bestuur
    • Commissies
    • Missie & Visie
    • Historie
    • Huishoudelijk Reglement
  • Lid worden
  • Trainingsacteren
    • Wat is het
    • Opleidingen
    • Tarieven trainingsacteur
    • Vind een trainingsacteur
  • Voor trainers
    • Honorering achteraf
    • Gedragscode
    • Profiel Trainingsacteur
    • Tarieven Trainingsacteur
    • Leer werken met een trainingsacteur
  • Vakbekwaam
    • Intervisie
    • Collegiale feedback
    • Gedragscode
    • Profiel Trainingsacteur
    • Kwaliteit & Certificering
    • Honorering achteraf
  • Activiteiten
    • Agenda NVvT
    • Workshops / Lezingen
    • Prikbord voor derden
    • Dag van de Trainingsacteur 2019
  • Nieuws
    • Nieuws
    • Zeepkist
  • Contact
Demo
  • Home
  • Nieuws
  • Zeepkist
  • Mijn profiel
23 mei2018

een rake brief

Dag,

Sorry dat ik zo op me liet wachten.
Geïnspireerd, ja! Maar ook n acuut ‘writersblock’. Nu zul je zeggen ach het gaat ‘slechts’ om jouw idee achter het vak, of wat je meemaakt. Klopt natuurlijk maar ik kan mij even niet uit de gedachten helpen, wat vind ik dan? Hoe belangrijk is dat eigenlijk? En heb ik niet alles al gelezen over waartoe het vak dient tot en met hoe ‘wij’ als trainingsacteurs gezien en bekeken worden in verschillende sectoren. Hoe fantastisch dit vak is, als je ter plekke ziet wat het ‘gewoon proberen en doen’ met een mens kan doen! De opluchting dat men de desastreuze overtuiging “ik kan dat toch niet” gewoon kan laten varen.
Of als de deelnemer zich zo bloot geeft dat hij direct ruimte en winst ervaart. Hoe gaaf het is als je als trainingsacteur meteen ervaart èn met zorgvuldige waarneming ‘voelt’ wat die ander met mij doet, maar ook met zichzelf.
Hoe tof is het als mensen aan het begin zeggen, ik hou niet van rollenspellen, ik kijk wel mee, aan het eind van een bijeenkomst naar je toekomen en zeggen, zo blij dat ik het toch heb gedurfd, of zo jammer dat ik het niet heb geprobeerd. Maar ook dat je een deelnemer hoort zeggen, ik hou niet van nep, je daar als trainingsacteur ruimte mag laten, de ander respecteert, en niet overtuigd! Maar ziet dat diezelfde persoon naarstig meeschrijft over de dingen die zijn collega’s ter plekke uitproberen.
En ja, die ene student die een ander thema aan durft aan te kaarten dan op de agenda staat en dan ook nog na even aarzelen, het thema bij de kop pakt, en het rollenspel instapt, en na 2x proberen met tips van haar medestudenten het gewoon flikt! Zich staande houdt in het contact met mij, de brute collega, waarbij het gejoel van haar medestudenten over onze grijnzende gezichten heen daalt bij het einde.
Tja, hoe leg ik dit nou goed uit dat ik een instrument ben, dat ten dienste staat van de deelnemer, wie dat ook is.
Misschien door het voorbeeld van de bouwvakker die zijn directeur probeert te overtuigen, en door hem zelf op de directeursplek te zetten, opeens zegt, de directeur wil natuurlijk wat anders dan dat ik probeer te brengen, nu snap ik het....
Of die man die keihard zijn best doet om zijn deskundigheid aan mij te tonen, en ik hem in de rol van opdrachtgever volledig negeer.
Ik hem in de nabespreking teruggeef dat ik het idee had dat hij erg zijn best deed, en zijn non-verbale houding dat volledig ondersteunde... er een ontlading ontstaat....
Nou zo..., dat zou ik allemaal schrijven en zeggen. En dat hierbij meteen alle deelnemers waar ik tegenover heb gestaan wil bedanken voor hun moed...om zich kwetsbaar te durven opstellen en te leren door te doen
Maar wie wil dat lezen.... dat vraag ik me af.

Met vriendelijke groet,
Sabine Baltussen

30 jan2018

Tarieven trainingsacteur

Tarieven trainingsacteur door Henri Hartsuiker

Op de vergadering in 2017 kwam dit onderwerp ook al ter sprake. Gebleken is dat sommige collega’s voor schamele bedragen (€ 110,- per dagdeel?) staan te werken. Het schijnt dat er bureaus zijn die dergelijke vergoedingen als standaard hanteren. Daar vinden we met elkaar wel wat van. Echter, ik vind dat op de eerste plaats een ieder verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen keuzes. Als een collega er dus voor kiest om voor dergelijke bedragen te werken dan ga ik ervan uit dat hij/zij daar een valide reden voor heeft die primair niet aan mij of een ander is om dat te bekritiseren.

 Bij de discussie over wat een goed tarief is moet het in mijn beleving daar dus niet over gaan. En evenmin of het wel of niet juist is wat bepaalde bureaus doen. Of dat er wel of geen crisis (meer) is. Bij de totstandkoming van een tarief gelden in mijn optiek in elk geval wél onderstaande criteria:

- Welke tarieven worden in het algemeen in de markt gehanteerd

- Kunnen deze tarieven marktconform worden beschouwd

- Wat is het voor soort opdracht

- Hoeveel dagen/dagdelen duurt de opdracht

- Wat wordt er van de TA verwacht

- Wel of geen voorbereidingstijd

- Wel of geen reistijd en reiskosten

 Ik vind het verschil maken of ik als een soort marionet word ingezet (letterlijk meegemaakt: “Henri, daar staat je stoel. Als ik je nodig heb roep ik wel. Je hoeft geen feedback te geven, alleen als ik het je vraag”.), of dat ik betrokken word in de voorbereiding, tussentijds overleg, als een soort co-trainer fungeer (“Neem je vrijheid, we doen dit samen”).

 Naast genoemde criteria is er in mijn optiek een nóg belangrijker criterium, namelijk jouw persoonlijke waarde. Ik hou bij elke opdracht er rekening mee wat ik inbreng aan kennis en expertise. Ik vind dat daar ook een prijs voor staat. Het is niet alleen het dóen maar ook adviezen geven en kennis delen en overdragen. Als TA heb je werkervaring, een opleiding of cursus gevolgd, ben je lid van de NVvT, volg je workshops en lezingen, ben je veel aan het nadenken (!) en/of doe je op een andere manieren aan persoonlijke ontwikkeling. Dat doe je niet alleen voor jezelf maar ook voor jouw klanten. Wat vind jij jezelf dus waard? En durf je daar voor te kiezen!

 Toen ik in 2009 gestart was als zelfstandige kreeg ik via een oude bekende een opdracht aangeboden van 24 uur per week en maximaal 6 maanden. Dat klonk aanvankelijk heel aantrekkelijk, ook omdat ik kostwinner ben, een koopwoning heb en een gezin. De 6 maanden waren echter niet gegarandeerd (er waren omstandigheden waardoor het eerder zou kunnen stoppen) maar ik was wel verplicht 3 vaste dagen beschikbaar te zijn. Ik ging aan het rekenen en omgerekend zou ik voor € 26,25 uur gaan werken. En dan zou ik over dit bedrag ook nog inkomstenbelasting moet gaan betalen + nog een paar nadelen.

Ik heb een tegenbod gedaan maar dit werd van de hand gewezen. Het was take it or leave it. Ondanks dat ik geen tot weinig werk had, heb ik vriendelijk bedankt. Geen gemakkelijke keuze maar ik vond dat ik meer waard was en had sterk het gevoel dat er misbruik van mij en mijn situatie werd gemaakt.

 Feitelijk vind ik dat je er zo in moet staan: is deze opdracht mij waard en ben ik deze opdracht waard? Haastig zeg ik er gelijk bij dat mij dat ook niet áltijd lukt. Soms moet je wat en soms overkomt het je. Het zij zo. Als het maar niet de overhand heeft.

 Ik hoop hiermee een bijdrage te hebben geleverd aan dit onderwerp.

 Groeten!

Henri

 

22 jan2018

Digitaal zichtbaar

Een zeepkist door Jan Faassen

“Je bent zo weinig zichtbaar de laatste maanden”.

Nee, ik was niet ziek of op vakantie. Ik had me ook niet verstopt en was ook niet depressief of onherkenbaar over straat gegaan. Het was ook niet mijn ega die me teleurgesteld en kritisch terecht wees (bij ons thuis steekt er eerder gejuich op als ik aankondig dat ik een avond weg ben). Nee, de uitspraak kwam van een trainer, een man waar ik als trainingsacteur vaak mee samenwerk en die ik dus ook regelmatig zie.
Ik vroeg hem wat hij bedoelde.


“Nee joh ik bedoel digitaal. Digitaal zichtbaar. Ik mis je soms op sociale media”. Wat volgde was een ernstig gezicht en een mini preek. Ik twitterde te weinig, plaatste weinig op instagram (‘insta, je weet toch’) en mijn bijdrages op LinkedIn waren ook te mager. “ En ik ben niet de enige die dat vind”. Hij was nog niet klaar. Het zou toch zo goed zijn voor mijn werk als trainingsacteur, meer bekendheid geven aan mijn werkzaamheden en wie weet wel nieuw werk opleveren. Inspanningen op sociale media zouden het vak als trainingsacteur ook meer zichtbaarheid kunnen geven, want velen weten vaak onvoldoende wat TA’s doen. Ik vertelde hem dat hij daar gelijk in had maar dat ik daar niet altijd zin in heb. “Ik kom ook vaak op locaties die niet te pruimen zijn. Moet ik daar dan een gezellige foto van maken? En daarbij: filmen tijdens trainingen wordt meestal niet op prijs gesteld”, pareerde ik ook.


Wat ik hem vertelde was waar, maar niet helemaal. Ik denk er vaak niet aan en ik vind het stiekem ook wel eens lastig. Lastig om na een leuke werkdag nog iets te typen wat hout snijdt, wat leuk is om te melden, zonder dat het te bedacht is of te ver van mezelf af staat. Het zit ook niet zo in mijn systeem, in mijn karakter. Zoiets moet het zijn. Misschien ligt het ook wel aan mijn katholieke opvoeding, waarbij het erin is geslagen om steeds na te denken over de dingen die je doet en verantwoording af te leggen (via een zeepkist van de NVvT je ouders nog de schuld te kunnen geven van digitale afwezigheid. Best knap. Ik geef het je te doen).
Maar goed. Mijn skills op sociale media zijn al jaren aan ontwikkeling toe. In het verleden heb ik wel eens een ondernemersavond bezocht om het profileren op sociale media te leren. Waar het dan vaak op neerkwam was dat alle aanwezigen echt moesten veranderen en meer moesten doen om succesvol te zijn op sociale media met als doel meer geld te verdienen. Dit alles uitgelegd door een iets te vrolijke ijdeltuit die uitsluitend open deuren intrapt en achteraf zo’n 3000,- factureert voor zijn clichématige teksten en te bedachte grappen. Zo eentje die zo nu en dan ook best wel interessante tips geeft maar die je niet hoort omdat zijn voorkomen en opmerkelijke gedrag zo afleidt.


Leren van collega’s op dit vlak helpt me ook vaak niet. Ik vind het vaak interessant en positief wat zij posten, maar het zet mij kennelijk niet aan om vaker digitaal op te vallen en te vertellen wat ik doe of heb gedaan.
Wat ik wel leuk vind is zo nu en dan een stukje te schrijven of te bloggen op mijn eigen site om over mijn werk of andere essentiële zaken te vertellen (vrouwen, buurtborrels, ‘fake’ poëzie, kleine steden, weerberichten).


Maar bovenal vind ik mijn werk leuk, vooral om elke keer weer andere organisaties en afdelingen binnen te stappen om met onbekende mensen samen te werken, gedrag te onderzoeken, kwaliteiten van mensen te zien en ze ervaringen te laten opdoen in de hoop dat hun werk leuk blijft en/of leuker wordt.
Het contact met collega’s vind ik ook te gek. Je ziet elkaar doorgaans eerder niet dan wel en als je elkaar ziet is het altijd heel prettig. Afgelopen week was het weer prijs op de nieuwjaarsbijeenkomst van de NVvT waarbij de zin en onzin van het leven intens werd besproken. Zo weet ik weer hoe kinderen opgevoed moeten worden, hoe ik moet speeddaten, heb ik gemerkt hoe kranig iemand herstelt van een ziekte, weet ik hoe je ook naar rapper boef kan kijken (het kan), hoe anderen hun werk beleven, dat het gedoogd is om Marokkaanse accenten na te doen en hoe ik digitaal beter zichtbaar kan worden. Als een blije kleuter reed ik naar huis, omdat ik zoveel nieuwsgierigheid en verbinding had gezien en zoveel pret had gehad.

Ik heb er niet over getwitterd.

27 dec2017

Een gouwe ouwe van Loes Wouterson

“Wat heb ik eraan?” – hoe nieuw wordt jouw nieuwe jaar?
31 december 2015 door Loes Wouterson

Iedereen die les geeft, trainingen of workshops geeft komt het tegen. Deelnemers of studenten die zeggen: ‘Wat heb ik hier nu aan in de praktijk?’ of ‘Ik heb er nu kennis mee gemaakt, maar ik kan het nog steeds niet.’ Het hangt een beetje van de persoon en toonzetting af, of het om vragen of zorgen gaat of dat het meer als verwijt moet worden opgevat. Als een tekortkoming van de opleider, docent, trainer of van degene die de training bedacht, ontworpen of besteld heeft.

“All I’m asking for is a little respect seeing as I pay you £ 9,000 a year.”
Ongeveer een week geleden viel mijn oog op een artikel dat verscheen op de website van het Britse dagblad The Guardian.
Een docent schrijft dat hij of zij posters van studenten ziet hangen met de tekst: “All I’m asking for is a little respect seeing as I pay you £ 9,000 a year.”
Met een collega reflecteert de docent op voorbeelden die ze doen concluderen dat steeds minder studenten student zijn op de manier zoals zij dat zelf waren en dat de studenten van nu zich in toenemende mate als klant of consument gedragen.
Zo was er een student die teleurgesteld was dat hij een laag cijfer had omdat hij zoveel geld had betaald voor de opleiding. Een andere student die werd aangesproken op het niet lezen van een artikel voorafgaand aan het college, zei: “I pay you to teach me what’s in the article, not the other way around.”
Tussen de klachten over cijfers was er één van een student die zei dat zijn cijfers niet konden kloppen, want hij was bij alle colleges geweest, alsof het bijwonen dan wel het reproduceren van colleges hem goede cijfers moest opleveren.
Kortom het leren leek te worden geëxternaliseerd: iets wat je aanschaft en wat een ander aanlevert.

Certificaat
Door mijn verschillende soorten werkzaamheden, maak ik veel kortdurende trainingen en workshops mee (één tot enkele dagen). Niet zelden vang ik dan ook een flard op van het moment waarop certificaten worden uitgereikt. Dat kan kort volgen op een van die vragen of commentaren waarmee ik begon: ‘wat kan ik hier nu mee?’
Wat vertelt het certificaat dan precies? Dat de deelnemer de workshop of training heeft bijgewoond. Niets over de manier waarop. Niets over hoe hij of zij gestart is en geëindigd. Niets dus over de afgelegde weg.

Een oude wijsheid luidt: ‘het gaat om de reis, niet om de eindbestemming’. En zoals dat gaat met oude wijsheden, raken ze wat belegen en worden ze niet zelden met gegaap begroet. Toch is dat wat leren voor mij is.

Het talent van kinderen
Als je jong bent is de opbrengst van wat je leert heel duidelijk. Je leert staan en hopla: je kunt meteen bij de dingen op dat tafeltje waar je anders niet eens een blik op kon werpen. Niet zo vreemd dat je bereid bent om er veel tijd in te steken om het te leren en daarbij te vallen en weer op te staan. Geen kind dat tijd en energie steekt in facesaving operations om te verbloemen dat het valt. Het accepteert dat je niets kan leren over staan en balans als je het niet uitprobeert en ontdekt hoe het werkt.
Kinderen blijken ook nog eens uitzonderlijk goed te zijn in leren doordat ze in staat zijn en zichzelf toestaan zich dingen voor te stellen, hypothesen te vormen en dingen uit te proberen. Ze zijn daar zelfs zo sterk in, dat volwassenen proberen via computerprogramma’s die uitzonderlijke en onconventionele plasticiteit na te bootsen om de probleemoplossende kwaliteit en waarschijnlijkheidsinschattende vermogens ervan te ‘vangen’.

Autonomie van het leren
Omdat je al veel geleerd hebt als volwassene, is de opbrengst van het leren van iets nieuws niet altijd net zo evident. En als je volwassen bent, heb je inmiddels zoveel geleerd dat vallen iets lijkt om je voor te schamen, ook als het figuurlijk is. Misschien dat we daarom geneigd zijn zo behoudend te leren en een deel van de verantwoordelijkheid uit te besteden. Misschien dat we als volwassene daarom wel eens afdwalen van het idee dat leren tijd, moeite en investering vraagt. En vergeten dat je zelf de schatbewaarder bent: de enige die weet wat je allemaal al weet en kunt en wat de moeite van het verwerven waard is. De enige ook die kan ervaren en ontdekken wat de beste route is om dat te doen.
Dat uitbesteden aan iemand anders, al is die persoon nog zo goed, zou net zoiets zijn als een ander vragen voor jou je relatie te onderhouden. Alles wat leren oplevert ligt besloten in zelf de weg vinden om het je eigen te maken, de pijn en moeite te ervaren van het vallen en opstaan en ook de vruchten te plukken wanneer die er zijn en de absolute kick te beleven wanneer je iets kan wat je eerder niet kon.

Het werken voor film en televisie heeft me deels ‘opgevoed’ in het leren.
Wat ik ook doe en hoe ik me ook voorbereid, als ik op de set kom is het altijd anders.

De locatie ziet er anders uit dan ik me voorstelde.
Of de mise-en-scene op de locatie is anders waardoor mijn personage, bijvoorbeeld, niet zittend op de bank dat gesprek voert, maar lopend door de kamer, of terwijl ze boodschappen opruimt of bovenaan een trap, of wat techniek (camera, geluid, licht), het ‘plaatje’ (hoe ziet het eruit) of de regisseur (interpretatie, opvatting) ook maar vraagt.
Of er is tekst geschrapt. Of toegevoegd. Of gewijzigd.
Of je tegenspeler heeft een hele andere interpretatie, intonatie, reactie, expressie.
Kortom, het grootste geschenk dat ik mezelf kon geven is onafhankelijk van omstandigheden mijn werk kunnen doen op een manier waar ik zelf achter kan staan en zo dicht mogelijk bij mijn beste kunnen.
Dat is voor mij waar leren over gaat: zoveel mogelijk situaties meemaken, waardoor je begrijpt hoe je het best kan functioneren op een manier waar je zelf blij en gelukkig van wordt. Misschien is het ook om die reden dat ik op de toneelschool het meeste leerde tussen de lessen in, niet in de lessen zelf. Terwijl ik dat leren tussen die lessen in kon doen, door wat de docenten in de lessen hielpen veroorzaken. Zij voegden richtingaanwijzers en mijlpalen toe aan de weg die ik aflegde tussen wat ik nog niet kon en wat ik wilde kunnen.

Dus ja … als ik in de schoenen ga staan van degene die les krijgt, een training bijwoont of een workshop, zeg ik wie wil er afhankelijk zijn van een docent en zijn of haar repertoire? Waarom zou je dat willen? Een les, training of workshop is voor mij een moment van kennis delen, in een situatie stappen waar ik me toe kan verhouden, ontdekken wat de ruimte is tussen wat ik kan en waar ik naartoe wil. En uitvinden hoe ik de weg af kan leggen tussen het huidige en het toekomstige punt. Liefst met iemand die dat snapt en respecteert en daar interessante gezichtspunten, kennis en oefensituaties aan kan toevoegen tijdens de contactmomenten in een les of training.

Ik volg les dus ik kan – #nottrue
Heeft het zin om na een les tegen een docent of trainer te zeggen: ‘Ik kan het nog steeds niet’? Mijn antwoord: nee. Niet als dat het eind van je zin is. En zeker niet als de betrekkingsboodschap is dat je vindt dat de docent daar (mede)verantwoordelijk voor is. Als je zin daar niet eindigt en je ontdekt samen met de docent of trainer, waar je bent beland, wat je onderweg tegenkwam en waar je graag naar toe wilt, dan heb je kans dat je niet alleen jezelf precies laat doen waar je goed in bent, maar ook de leerkracht precies laat doen waar hij of zij goed in is.

Dan zou je zomaar waar voor je geld kunnen krijgen.

 

12 dec2017

Oefenen

"We moeten weer"

Door Ida van de Lagemaat

In vrijwel elke werksituatie wordt op een of andere manier aan bijscholing gedaan. Bijvoorbeeld als er een nieuwe manier van werken wordt geïntroduceerd, soms voor, tijdens of na een reorganisatie, opfrisprogramma’s, verplichte modules en vrijwillige trainingen, nieuwe trainingen en herhalingen; het bestaat allemaal.

Ik wil van een trainer weten wat voor training dit voor de deelnemers is. Zijn ze enthousiast om iets nieuws te leren, is het verplichte herhaling, hebben ze zelf voor deelname gekozen of heeft de baas hen gestuurd, want dat beïnvloedt de manier waarop mensen aanwezig zijn en hoe ze deel willen nemen. En daar zoom ik nu op in:

Ik werkte eens mee aan een training in een ziekenhuis. Training is misschien een te groot woord. Het betrof een informatieve dag over effectief communiceren in lastige gesprekken met daaraan gekoppeld de mogelijkheid te oefenen.
Voor ik er was - ik ben namelijk niet altijd tijdens de hele training aanwezig - had de cursusleider gevraagd naar voorbeeldsituaties uit de eigen praktijk, waarbij de communicatie moeizaam verliep en je achteraf dacht: had ik het maar anders aangepakt.
Een vraag waar altijd wel reactie op komt, maar deze keer kostte dat toch meer moeite. Degene die als eerste het woord kreeg kon niet echt iets bedenken, het ging altijd wel goed en zo niet dan kwam ze er ook wel uit, zei ze. Geen casus, meer een statement. Toen de cursusleider doorvroeg, zei ze dat ze het niet nodig vond iets te oefenen.

In de voorstelronde had ze aangegeven wel benieuwd te zijn wat vandaag dan zou opleveren, maar zelf een “lastig gesprek” oefenen was niet haar plan. Ze moest hier zijn, het was geen keus geweest, dus “laat mensen die dat wel willen dan maar oefenen”. De toon was gezet en daarna kostte het moeite om door anderen voorbeelden te laten aandragen. Toen ik binnenkwam, kreeg ik dit van de cursusleider te horen: "Er is weerstand om te oefenen".
Ja, er was weerstand bij deze vrouw, en ja dat had effect op de groep, en ja dat te weten had effect op mij. Wat kan je dan doen? Ik zeg: aan de slag!

Bij verplichte cursusdagen kan je deelnemers hebben die “hun tijd uitzitten”. In dit geval hebben we geprobeerd dat uit de lucht te halen: oefenen is niet verplicht, het is je kans om eens iets anders te doen dan je altijd doet, of te laten zien hoe jij het doet zodat anderen van jou kunnen leren. De toegevoegde waarde van vandaag is dat je te horen krijgt hoe dat overkomt, omdat je van mij feedback krijgt over het effect. Ik nodig je uit mee te doen, vandaag ben ik er, morgen niet.

In deze cursus heeft uiteindelijk iedereen geoefend, ook deze vrouw, en achteraf zei ze: “Dat was toch wel leerzaam, dank je wel.” Dat maakt me blij. Omdat ze zichzelf die kans gegeven heeft.

“We moeten weer” ombuigen naar “we mogen weer”, een mooie uitdaging.

 

 

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4

titelbeelden-03

  • Nieuws
  • Zeepkist
Contact
Nederlandse Vereniging van Trainingsacteurs
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Copyright © 2020 NVvT
Privacyreglement / Certificaat Privacy Zeker
Cookieverklaring
Deze website maakt gebruik van cookies. Lees onze cookieverklaring voor meer informatie. Gaat u akkoord met het gebruik hiervan?
Ja, ik ga akkoord  Liever niet
  • Mijn profiel
  • Home
  • Over ons
    • Over de NVvT
    • Bestuur
    • Commissies
    • Missie & Visie
    • Historie
    • Huishoudelijk Reglement
  • Lid worden
  • Trainingsacteren
    • Wat is het
    • Opleidingen
    • Tarieven trainingsacteur
    • Vind een trainingsacteur
      • Compleet ledenbestand
  • Voor trainers
    • Honorering achteraf
    • Gedragscode
    • Profiel Trainingsacteur
    • Tarieven Trainingsacteur
    • Leer werken met een trainingsacteur
  • Vakbekwaam
    • Intervisie
    • Collegiale feedback
    • Gedragscode
    • Profiel Trainingsacteur
    • Kwaliteit & Certificering
    • Honorering achteraf
  • Activiteiten
    • Agenda NVvT
    • Workshops / Lezingen
    • Prikbord voor derden
    • Dag van de Trainingsacteur 2019
  • Nieuws
    • Nieuws
    • Zeepkist
  • Contact