Verslag Workshop Dubbel signalen, zaterdag 29 september, Zimihc, Utrecht, Trainer Frank Odding
Dubbele signalen, ik had wel al een beeld bij voor de training. Zowel in relatie tot het trainingsacteren als ook zeker binnen privé situaties. De eerste keer dat ik heel bewust werd geconfronteerd met mijn eigen onbewuste dubbele signalen was toe ik ergens eind 20 was en ik iemand tegenkwam die ik kende van de middelbare school. We hadden nooit bij elkaar in de klas gezeten maar wel samen naschoolse toneel activiteiten gedaan. In die periode was ik (zoals vele pubers) niet echt zeker van mijzelf. Was wel heel blij met het vriendengroepje waar ik toen in zat maar hoorde zeker niet bij de zogenoemde populaire leerlingen van de school. En wat schetste mijn verbazing toen de jongen met wie ik in gesprek was, aangaf dat hij mij vroeger altijd zo arrogant vond……. Ik, dat in mijn ogen redelijk verlegen, rustige meisje, werd als arrogant gezien?
Met dit voorbeeld in mijn achterhoofd ging ik naar de workshop. Vanuit de voorinformatie had ik begrepen dat we het spelen met dubbele signalen zouden gaan koppelen aan een stukje theorie. Dus ik was heel benieuwd hoe dit precies zou worden vorm gegeven, zeker ook omdat we met een grote groep waren, 24 deelnemers.
Het spelen met de dubbele signalen in de zin van echt binnen het trainingsacteren daarmee oefenen kwam deze middag niet aan bod. Er waren wel een paar korte oefeningen maar deze waren vooral bedoeld om de theorie duidelijk te maken. Wat mij betreft heel leerzaam maar het echte oefenen binnen het trainingsacteren werd door sommige deelnemers wel gemist. Eén van de oefeningen was bijvoorbeeld dat 10 mensen één voor één in een hele grote cirkel gingen staan en een voor hen comfortabele plek moesten zoeken. Wat gebeurt er dan wanneer er iemand bijkomt?.
Het begin van de middag behandelde Frank vooral de theorie van de dubbele signalen. Niet aan de hand van een PowerPoint presentatie of een Prezi, nee, door gewoon te vertellen, te schrijven, ons te laten ervaren en vooral door te confronteren. En door die confrontaties werden wij als deelnemers aan het denken gezet. En telkens kwam het terug op: voelen-denken-doen. Wanneer deze drie congruent zijn krijg je geen dubbele signalen. En een voorwaarde daarvoor is: jezelf kennen.
Het was een zeer interessante, bijzondere middag die mij veel stof tot nadenken heeft gegeven. Ook over het eerder genoemde voorbeeld. Want hoe goed kende ik mijzelf al op de middelbare school? Niet zo gek dus dat ik toen dubbele signalen afgaf.

 Floor Vermeer

NVVT Spel APK - De Motor moet gesmeerd blijven - Zimihc Utrecht
Met een lach op mijn gezicht denk ik terug aan afgelopen vrijdag waar ik de workshop Spel APK volgde van het NVVT onder leiding van Lucia Bomert.
Naast dat een trainingsacteur van alles moet weten over feedback, gedragsmodellen en theorieën is het natuurlijk ook heel belangrijk om je acteerkunsten te onderhouden. Dit hebben we deze dag volop gedaan. Na een aantal opwarmoefeningen gingen we aan de slag met een ‘statusoefening’. Vertel aan de ander waar jij heel goed in bent op verschillende manieren; nederig, neutraal, en vol van jezelf. In tegenstelling tot een training waarin je een personage speelt ging het nu over onszelf waardoor je voelt waar je kwetsbaarheid en je weerstand zit.
Voor de oefening ‘water, vuur, aarde en lucht’ werden er vakken op de grond gemaakt. Vanuit een situatie die je in je hoofd had speelden we om beurten een scene vanuit de verschillende elementen. Mooi om te zien en te ervaren hoe je een situatie vanuit verschillende hoeken kunt aanvliegen.
Verder hebben we o.a. de ‘Dramadriehoek’ onderzocht door zelf op de stoel te zitten van zowel slachtoffer, aanklager als redder. En speelden we de hilarische oefening ‘Inderdaad Bob’! Waar kan je mensen mee overtuigen, met welke taal, de manier van communiceren en wat voor non-verbaal gedrag hoort hierbij.
Aan het begin van de workshop zei Lucia: “ik heb liever dat jullie 64 x uit de bocht vliegen dan dat jullie de hele dag in de 2e versnelling gaan”. Uit de bocht vliegen hebben we zeker gedaan en daardoor juist veel geleerd wat we kunnen toepassen als trainingsacteur!
Hartelijk dank voor deze dag een echte aanrader!
Eline Hoebe

Workshop Psychiatrische Ziektebeelden door Hans Fleury, Pieter Jan Paulussen en Frans Mos op maandag 18 juni

 In deze workshop hebben we een mooie inkijk gekregen in Psychiatrische Ziektebeelden. De meesten waren gekomen om te leren hoe je een psychiatrisch ziektebeeld neerzet en hoe je dan in je rol feedback geeft.

Hoe speel je een borderliner, een autist, een manisch persoon of iemand met een delier?
Grappig genoeg kreeg het een andere wending. Het gaat er helemaal niet om welk ziektebeeld je neerzet, het gaat er om welk gedrag de trainer of cursist wil oefenen.
Het is dus ook belangrijk om dit goed uit te vragen en je niet weg te laten zetten met de opmerking "doe ff een verwarde man"
Het is ook haast onmogelijk om "de borderliner" te spelen, want die bestaat niet.

 Het kwam wat traag op gang met wat theorie want de groep wilde ook graag wat 'doen', maar op het moment dat het acteerwerk ingezet werd ontstond er een goede dynamiek in de groep en was het te snel 5 uur.

Wat is het toch een mooi vak!
Hans, Pieter Jan en Frans hebben ons meegenomen in de manier waarop zij trainingen geven en werken met een trainingsacteur en dat was erg inspirerend.
Ik denk dat veel trainingsacteurs graag met zulke trainers willen werken.

 Met hartelijke groet,
 Floor Vermeer

Vrijdag 17 augustus nam ik deel aan de workshop, begeleid door Christien Sepers, waarin Intervisie met de Clinic-methode centraal stond.

Christien is naast trainingsacteur en coach, intervisiebegeleider. Over dat laatste zegt zij:
“Intervisie is zo krachtig, omdat je intensief met vakgenoten een vraagstuk te lijf gaat.
Zowel als casus-inbrenger, en als deelnemer.
En ook zeker als facilitator geeft het zelfinzicht en concrete veranderacties. Heel verfrissend. Of je nu al langer worstelt met een vraagstuk of als het allemaal wel lekker loopt. Er is altijd ruimte voor deskundigheidsbevordering. Ik heb de overtuiging: elke professional heeft een vraagstuk.”

Door de jaren heen heb ik verschillende intervisiegroepen meegemaakt. Er kwam na verloop van tijd altijd een moment dat het leren plaats maakte voor een: elkaar (denken te) kennen en uitwisselen van (privé)ervaringen. Christien maakt hierbij de opmerking dat intervisiegroepen soms ook een houdbaarheidsdatum hebben, dus zo gek is het niet om op juiste momenten afscheid te nemen en verder te gaan.

Heerlijk laconiek om er zo naar te kijken. De Clinic methode biedt wel direct een mogelijkheid om intervisie helder en fris te houden. Met name omdat praten over, vervangen wordt door de methode van het doen. Voor een trainingsacteur bekend terrein zou je zeggen. Toch vraagt dit wel enige oefening.

Net als bij de traditionele intervisie staat een casusinbrenger centraal. De casus wordt bevraagd en toegespitst op een leervraag.
Vervolgens demonstreert de casusinbrenger de casus via de ‘Legestoeltechniek’.
Deze techniek verschaft al direct inzicht en opties richting een oplossing, was mijn ervaring.
Op basis hiervan wordt een diagnose gesteld en maakt de casusinbrenger duidelijk waar zij aan wil werken.

De deelnemers buigen zich over deze vraag, ieder voor zich, in stilte, en spelen vervolgens interventies die hen bruikbaar lijken. Zij stappen hierbij in de rol van de casusinbrenger.
De casusinbrenger heeft hierbij de rol van een gesprekspartner die een rol speelt in de casus.
Dit is een luxe ervaring. Er komen diverse mogelijkheden langs die soelaas bieden bij een vraag waarin je zelf blinde vlekken hebt ontwikkeld. Ik merkte dat het probleem makkelijker en lichter voelde. Dit werd zichtbaar door de grote glimlach die op mijn gezicht verscheen, gaven de toeschouwers terug.

Vervolgens bereidt de casusinbrenger een nieuwe aanpak voor en probeert deze uit.
Ik vond dit hilarisch om mee te maken. Hierbij stap je weer in de eigen rol en onderzoekt de invloed die je op de gesprekspartner kunt hebben en de deelnemers geven hier feedback op.

Ik ervaar deze methode als praktisch toepasbaar en verfrissend.
Er zit vaart in een sessie, een vraag wordt spelenderwijs concreet.

Niet elke casus leent zich voor deze methode geeft Christien ook aan. Sommige cases vragen om een gesprek, daarvoor blijft de ‘gangbare’ intervisie natuurlijk een prima vorm.
Ook het zoeken naar overtuigingen en blokkades zijn wellicht minder demonstreerbaar.
Als toegevoegde vorm vind ik de Clinic-methode een aanrader voor als je niet te lang wilt praten over een vraagstuk, het voor je wilt zien, verdiepen en oplossen.
Een bruikbare methode voor professionals en zeker voor trainingsacteurs!

Met dank aan Christien Sepers met haar heldere uitleg en coaching, aan de sympathieke collega’s met hun actieve inbreng en aan de inspirerende gastvrouw: Ida vd Lagemaat

Teeja lont
Augustus 2018