Workshop Psychiatrische Ziektebeelden door Hans Fleury, Pieter Jan Paulussen en Frans Mos op maandag 18 juni

 In deze workshop hebben we een mooie inkijk gekregen in Psychiatrische Ziektebeelden. De meesten waren gekomen om te leren hoe je een psychiatrisch ziektebeeld neerzet en hoe je dan in je rol feedback geeft.

Hoe speel je een borderliner, een autist, een manisch persoon of iemand met een delier?
Grappig genoeg kreeg het een andere wending. Het gaat er helemaal niet om welk ziektebeeld je neerzet, het gaat er om welk gedrag de trainer of cursist wil oefenen.
Het is dus ook belangrijk om dit goed uit te vragen en je niet weg te laten zetten met de opmerking "doe ff een verwarde man"
Het is ook haast onmogelijk om "de borderliner" te spelen, want die bestaat niet.

 Het kwam wat traag op gang met wat theorie want de groep wilde ook graag wat 'doen', maar op het moment dat het acteerwerk ingezet werd ontstond er een goede dynamiek in de groep en was het te snel 5 uur.

Wat is het toch een mooi vak!
Hans, Pieter Jan en Frans hebben ons meegenomen in de manier waarop zij trainingen geven en werken met een trainingsacteur en dat was erg inspirerend.
Ik denk dat veel trainingsacteurs graag met zulke trainers willen werken.

 Met hartelijke groet,
 Floor Vermeer

Vrijdag 17 augustus nam ik deel aan de workshop, begeleid door Christien Sepers, waarin Intervisie met de Clinic-methode centraal stond.

Christien is naast trainingsacteur en coach, intervisiebegeleider. Over dat laatste zegt zij:
“Intervisie is zo krachtig, omdat je intensief met vakgenoten een vraagstuk te lijf gaat.
Zowel als casus-inbrenger, en als deelnemer.
En ook zeker als facilitator geeft het zelfinzicht en concrete veranderacties. Heel verfrissend. Of je nu al langer worstelt met een vraagstuk of als het allemaal wel lekker loopt. Er is altijd ruimte voor deskundigheidsbevordering. Ik heb de overtuiging: elke professional heeft een vraagstuk.”

Door de jaren heen heb ik verschillende intervisiegroepen meegemaakt. Er kwam na verloop van tijd altijd een moment dat het leren plaats maakte voor een: elkaar (denken te) kennen en uitwisselen van (privé)ervaringen. Christien maakt hierbij de opmerking dat intervisiegroepen soms ook een houdbaarheidsdatum hebben, dus zo gek is het niet om op juiste momenten afscheid te nemen en verder te gaan.

Heerlijk laconiek om er zo naar te kijken. De Clinic methode biedt wel direct een mogelijkheid om intervisie helder en fris te houden. Met name omdat praten over, vervangen wordt door de methode van het doen. Voor een trainingsacteur bekend terrein zou je zeggen. Toch vraagt dit wel enige oefening.

Net als bij de traditionele intervisie staat een casusinbrenger centraal. De casus wordt bevraagd en toegespitst op een leervraag.
Vervolgens demonstreert de casusinbrenger de casus via de ‘Legestoeltechniek’.
Deze techniek verschaft al direct inzicht en opties richting een oplossing, was mijn ervaring.
Op basis hiervan wordt een diagnose gesteld en maakt de casusinbrenger duidelijk waar zij aan wil werken.

De deelnemers buigen zich over deze vraag, ieder voor zich, in stilte, en spelen vervolgens interventies die hen bruikbaar lijken. Zij stappen hierbij in de rol van de casusinbrenger.
De casusinbrenger heeft hierbij de rol van een gesprekspartner die een rol speelt in de casus.
Dit is een luxe ervaring. Er komen diverse mogelijkheden langs die soelaas bieden bij een vraag waarin je zelf blinde vlekken hebt ontwikkeld. Ik merkte dat het probleem makkelijker en lichter voelde. Dit werd zichtbaar door de grote glimlach die op mijn gezicht verscheen, gaven de toeschouwers terug.

Vervolgens bereidt de casusinbrenger een nieuwe aanpak voor en probeert deze uit.
Ik vond dit hilarisch om mee te maken. Hierbij stap je weer in de eigen rol en onderzoekt de invloed die je op de gesprekspartner kunt hebben en de deelnemers geven hier feedback op.

Ik ervaar deze methode als praktisch toepasbaar en verfrissend.
Er zit vaart in een sessie, een vraag wordt spelenderwijs concreet.

Niet elke casus leent zich voor deze methode geeft Christien ook aan. Sommige cases vragen om een gesprek, daarvoor blijft de ‘gangbare’ intervisie natuurlijk een prima vorm.
Ook het zoeken naar overtuigingen en blokkades zijn wellicht minder demonstreerbaar.
Als toegevoegde vorm vind ik de Clinic-methode een aanrader voor als je niet te lang wilt praten over een vraagstuk, het voor je wilt zien, verdiepen en oplossen.
Een bruikbare methode voor professionals en zeker voor trainingsacteurs!

Met dank aan Christien Sepers met haar heldere uitleg en coaching, aan de sympathieke collega’s met hun actieve inbreng en aan de inspirerende gastvrouw: Ida vd Lagemaat

Teeja lont
Augustus 2018

Acquireren met Jan Hille Noordhof van BUREAU PEOPLEPLUS

 Werken voor een acteursbureau kan prettig zijn omdat er zoveel voor je geregeld wordt, de acquisitie voor je gedaan wordt en er afwisseling zit in je werkzaamheden.

Werken met je ‘eigen’ trainers is vaak lucratiever en de vertrouwensband is fijn. Tenminste, zo ervaar ik het.

Maar hoe kom je binnen bij een acteursbureau of hoe kom je in contact met trainers en organisaties voor wie je zou kunnen werken?

 Midden in deze tropische zomerperiode heeft Jan Hille ons een avond warm gemaakt voor het acquireren. En ‘wij’ waren een groep trainingsacteurs van verschillende leeftijd en met wisselende ervaring. Eerlijk gezegd heb ik ook altijd een wat moeilijk gevoel bij het ‘jezelf verkopen’ en kan dat beter voor anderen dan voor mezelf.

We hebben, met veel doe-oefeningen tussendoor, het gehad over die belemmerende overtuiging en hoe je die om kunt buigen. En daarnaast kwamen de vaardigheden die je nodig hebt voor een acquisitietraject en inzicht in de belangen van je gesprekspartner aan de orde. Jan Hille geeft deze training vaak en zijn expertise is merkbaar in de antwoorden op alle vragen die we hadden. Het was een inspirerende avond voor alle aanwezigen denk ik. Een deel van de groep gaat door om met de vaardigheden te oefenen en nog meer kennis op te doen. Voor mij was de avond vooral dat duwtje wat ik nodig had om in een voor mij veranderend werkveld weer een paar stappen te zetten.

 Wil je ook iets weten over deze materie dan kun je altijd het boek Effectieve gesprekken aanschaffen of inzien.

 https://www.managementboek.nl/boek/9789047007968/effectieve-gesprekken-wouter-backx

Met dank aan Jan Hille!

Froukje van Houten

Houd de zaag scherp.

Met je handen langs de tanden, voelen bij de randen.
Waar is ie nog scherp en waar al wat versleten. Slijpen en geslepen worden.
Met vandaag onder het mes… Feedback geven.
In het stadslab033 van mooi Amersfoort. My home town. En wat is een mooiere plek om te zijn voor ons gedragslaboranten dan in het lab van deze stad.
Waar we nu zelf gaan onderzoeken, uitproberen en experimenteren.
Astrid, Ida, en Marius zijn onze inspirerende begeleiders deze dag.

Na een paar een paar heerlijke opwarmers waarin we elkaar nog wat beter leren kennen, beginnen we met het geven van feedback.
We doen het iedere dag, het hoort bij ons werk. Maar wat is het nou eigenlijk en wat is het doel. Daar sparren we een tijdje over.
Een aantal randvoorwaarden waar me met elkaar op uitkomen zijn:
Het moet binnen een veilige setting gebeuren en het gaat over veranderbaar gedrag ; binnen het leerdoel van de training of het persoonlijke leerdoel van de cursist.

Daarna hebben we aan elkaar: bekend, verteld, medegedeeld, toegeroepen of gefluisterd dat we de Wobbel hebben gelubd. Wat een grappige oefening om je volledig te kunnen richten op het geven van feedback over verbaal en non-verbaal gedrag, zonder je te verliezen in de inhoud.
De ontvanger van de mededeling geeft feedback op wat hij heeft gezien en gehoord. Daarbij experimenterend met hoe het is als je begint met het effect van de boodschap, of juist met het concreet waarneembaar gedrag. Beide kan en heeft zo zijn bekoorlijkheden.

En is het nou feedback wat je geeft, of spreek je iemand aan op zijn gedrag?
Dat verschil onderzoeken we door iemand te vertellen dat we het zat zijn dat diegene steeds te laat komt.
Waar je (kort door de bocht) bij aanspreken vooral wat (onduidelijk) aan het zenden bent en niet samen tot een afspraak komt en het probleem blijft liggen bij de zender.

Dan nog Feedback fitness.
Klinkt heel zennn, was het niet.
Astrid had een yogamatje mee genomen met daarop de 4 G’s:
Gedrag, gevoel, gedachten, gevolg.
Daarop heen en weer dansend, of vaker worstelend werd inzichtelijk hoe je de deelnemer feedback geeft en welke stap je uit de 4 G’s toepast. Dat valt nog niet mee!
En ja, je leest het goed. Gewenst stond niet op de mat omdat wij als acteurs worden uitgedaagd om vooral het onderscheid tussen gedachten en gevoel te kunnen maken bij het geven van feedback.
Gewenst is dan de 5e G.

Marius gaf ons nog een paar mooie tips:
Maak van woorden die iemand zegt en waar je feedback op wilt geven een soundbite. Herhaal in de simulatie wat iemand heeft gezegd. Bijv: oh, je vindt me een niksnut.
Of een memorieshot. Maak (in gedachten, in gedàchten) een foto van iemand wanneer hij een opvallende houding aanneemt waar je later op terug wilt komen.
Handige tools voor het houden van je helikopterview.

Om te voorkomen dat de deelnemer overspoeld wordt door feedback en deze niet meer in zich op kan nemen kun je ook vragen : ‘ Waar wil je feedback op’?
Of, ‘Ik werd hier heel enthousiast van, wil je weten waardoor dat komt’?
Voor meer tips over deze interactieve manier van feedback geven : www.interactievefeedback van Kapok.

En wat hebben we nog meer gedaan?
Aaah, ik ga het ook niet allemaal beschrijven. Doe een volgende keer gewoon mee en ervaar de waardevolle aanvulling van deze workshop.
Voor nu… Heb ik in ieder geval deze wobbel gelubd!

Geniet de zomer, rust lekker uit.

Tot daarna!

Corina Kuiper