Skip to main content

WEERSTAND geschreven door HILDE VAN ENGELEN

6 SEPTEMBER WORKSHOP over 'WEERSTAND' door ARIE SPEKSNIJDER

‘Zo gaat het in het echt nooit!’ ‘Zo’n gesprek hier voelt zo onnatuurlijk’, ‘Ik heb echt geen zin om voor een groep een heel ander gesprek te gaan voeren dan ik normaal gesproken zou doen..’,

Zo maar een greep uit de verschillende opmerkingen die trainers en trainingsacteurs regelmatig aan het begin van een training horen van deelnemers.

Een groep van 24 gedreven NvvT-trainingsacteurs kwam dinsdagavond 6 september samen in een zoommeeting onder leiding van Arie Speksnijder, eigenaar van Bridge2Learn en schrijver van het handboek voor trainers ‘De Trainingsachtbaan’. Het onderwerp: omgaan met weerstand.

Deze workshop had ook ‘weerstand opvangen’ kunnen heten. Dat is namelijk de allereerste stap die je zet wanneer een deelnemer spanning ervaart. Welke emotie gaat er schuil achter het geuite bezwaar? Hoe geef je als begeleider in een training ruimte aan deze emotie? Het antwoord klinkt simpel: door waarlijk te luisteren en er écht te zijn voor de deelnemer. Zonder direct in de oplossingsmodus te schieten, zonder inzet van overtuigingskracht om de deelnemer over te halen om toch te oefenen. Een valkuil die maar al te vaak op de loer ligt.

Arie gaf achtergrond bij een techniek uit de motiverende gespreksvoering, ‘reflectief luisteren’, die je kunt inzetten met als doel om de spanning van de deelnemer écht te ontvangen en de ruimte te geven. Hij besprak daarbij horende aspecten als het beredeneerd gissen, stellend reageren, het vermijden van waardeoordelen en het kernachtig benoemen. En vervolgens mochten we - met Arie in de rol van ‘Mr. Hakken In Het Zand’ - beurtelings deze techniek oefenen en ervoeren we wat het deed in de interactie.

Arie stimuleerde ons om na te denken over het effect wat je wilt bereiken met reflectief luisteren. Gedeelde conclusie: de trainer/ trainingsacteur wil dat de deelnemer zich écht gehoord voelt. Daarbij is het ook belangrijk dat de deelnemer autonomie ervaart. Er mag ruimte zijn om enkel als toeschouwer/meedenker aanwezig te zijn. Dat geeft lucht en biedt tegelijkertijd gelegenheid om alsnog de stap te nemen om mee te oefenen. Gebeurt dit laatste, dan weet je zeker dat dit uit een intrinsieke motivatie is.

In break-out rooms konden we daarna in tweetallen met het geleerde aan de slag. Het zinnetje ‘Ik maak me wel eens zorgen over….(gevolgd door context in de vorm van een persoonlijke zorg van jezelf) werd uitgesproken richting een collega die vervolgens  middels reflectief luisteren de emotie achter de zorg zo grondig mogelijk ging onderzoeken. De tijd vloog om!

Een leuke workshop waar een goede energie en vaart inzat en die precies om 21:45 uur een groep tevreden en weer wijzere trainingsacteurs opleverde.